default

Ana Maria Tavares probeert met haar architecturale ingrepen de ruimte rondom ons te herdenken. Door voor haar kunst gebruik te maken van typische bouwmaterialen zoals staal, glas, steen en spiegels probeert ze ook haar toeschouwers wakker te schudden. We worden aangemoedigd om haar werk te betreden en te exploreren, maar ook om verder te kijken dan onze neus lang is. Met haar installaties wijst de kunstenares ons op de gebreken van onze omgeving, maar ook op die van onszelf. Numinoso werd gecreëerd voor De Kabinetten van De Vleeshal in Middelburg.

De titel verwijst naar de zilverkleurige, spiegelende woorden die op de wanden staan, zoals credit card, sparkling water, sparkling life, sexo, sunrise, sunset, visiones en lexotan (een slaapmiddel). Sprankelingen, zonsondergangen, kopen op krediet, slapen als een roos – allemaal fantastische dingen waar we naar verlangen en die we zelfs bijna vereren. Met hun hulp proberen we aan de beslommeringen van elke dag te ontkomen. In een roes van genot en luxe trachten we het idee van onszelf als spil in de hedendaagse consumptiemaatschappij juist te verbannen in plaats van ons er bewust van te zijn.

Maar hoe zit het dan met kunst? Is dat ook een middel om de problemen uit het alledaagse leven te vergeten? Juist integendeel, zo blijkt. De woorden roepen paradijselijke beelden op, maar we zien onszelf erin weerspiegeld. We staan in een niet-alledaags schitterend kader, maar de balustrade en de spiegel herinneren ons aan herkenbare verkeerssituaties. Tavares confronteert dus in Numinoso de beeldende kunst met de fysieke realiteit, net zoals ze dat in haar andere werk doet, waarin ze non-plaatsen zoals snelwegen, vliegvelden en wachtkamers becommentarieert. Ook hier wil Tavares haar toeschouwers de ogen openen. Mensen confronteren met hun eigen leefwereld en hen aanzetten tot reflectie, dat is het doel van het werk van Ana Maria Tavares.