default

Deze installatie van de Chinese kunstenaar Gu Dexin bestaat uit een plexiglazen box met daarin een mannelijke en vrouwelijke vibrator. Tussen de twee vibrators ligt een groot stuk vlees. De mannelijke vibrator steekt gedeeltelijk in het stuk vlees. Aan de andere kant van de homp komt er een stuk vlees uit, waarvan een deel in de vrouwelijke vibrator verdwijnt. De kunstenaar gebruikt echt vlees voor zijn installatie. Dit ligt dan ook te rotten in de box. De toeschouwer kan dit proces door het plexiglas gade slaan en indien hij dat wenst, kan hij de geur die tijdens het ontbindingsproces vrijkomt, waarnemen via de vier buizen die met de box verbonden zijn. Aan het uiteinde van deze buizen, die op verschillende plaatsen in het museum terug te vinden zijn, is er telkens een kraantje bevestigd dat kan worden opengedraaid. Zo kan de bezoeker de geur ruiken. Door op een pedaal onder de box te drukken, kan het publiek de installatie ook in beweging zetten. Het kunstwerk lijkt uit tegenstellingen en ongerijmdheden te zijn opgebouwd: aan de ene kant is er het artificiële, het plastic, de vibrators en aan de andere kant het organische, het natuurlijke, het vlees. Nochtans zijn een penis en vagina eigenlijk lichaamsdelen en dus ook van vlees. Hier zijn het plastic gebruiksvoorwerpen geworden. Aan de ene kant wordt zo een beeld opgeroepen van het tot consumptiemiddel gereduceerde menselijk lichaam, maar daartegenover staat het rottend vlees dat onmogelijk nog geconsumeerd kan worden. Een aanklacht tegen de seksindustrie? Een kanttekening bij de (on)mogelijkheid van de eenwording van man en vrouw? Een hedendaags memento mori? Dexin laat de toeschouwer zelf zijn conclusies trekken.