default

De titel van deze videoinstallatie van Liang Yue verwijst naar één van de meest triviale zinnen die wij mensen kennen. Een zin die we bijna elke dag zeggen, een zin zonder veel betekenis, een brug naar een conversatie, een gesprek. Hij zet de teneur van het werk. Twintig minuten lang wordt iemands dagelijkse leven uitgedrukt, beschreven met beelden. De installatie vormt een drieluik. Op één scherm figureert de kunstenares. Je ziet haar alleen in haar appartement in één van de vele flatgebouwen die Shanghai telt. Ze voert alledaagse handelingen uit zoals het wassen van haar voeten en haren. Deze bezigheden zijn voor de kunstenares niet zonder betekenis. Sinds haar kindertijd kent Liang Yue een angst om haar haren te wassen. Ze is bang dat er iemand of iets ongemerkt (ze kan op dat moment niets zien of horen) achter haar zal komen. Om zich te beschermen, controleert ze de ramen en deuren. Gevoelens van eenzaamheid en angst komen naar boven drijven. De andere schermen onthullen Liang Yues gedachten, de beelden die in haar geest opkomen wanneer ze bezig is met gewone dingen. Het is niet de bedoeling dat de toeschouwer zich richt op één bepaald beeld, wel dat hij het geheel waarneemt en aanvoelt zoals het leven, waar je ook niet alles kan vatten met je ogen. Niet het onderwerp, wel de sfeer, het beschrijven van een gevoel is belangrijk.