default

De film opent met het beeld van een flatgebouw in de blauwe gloed van het ochtendlicht. Op het einde is er weer een beeld van een woonblok bij het warme licht van de namiddag. Tussen deze twee momenten speelt het verhaal van een jonge man zich af. We zien hem wachten op de ochtend, staand op een piepklein balkon, kijken hoe de grijze wereld weer tot leven komt. Hij zegt geen woord, observeert de wereld om hem heen. De visuele beelden zijn verstild. Ze deinen op warme klanken van een eenzame gitaar en vage stadsgeluiden op de achtergrond. We zien de man joggen. Tussen grijze muren van de wereld waarin hij leeft, de ontelbare wolkenkrabbers, doet hij ochtendgymnastiek. Het is nacht. Een eenzame straat na een regenbui, gevuld met leegheid. We zien kleren opgehangen voor een raam, bomen voor een huis, mensen die wandelen op de straat, een fietser. Beelden van de realiteit. Alles is grijs.

De film leeft niet van woorden of dialogen, hij leeft van beelden. De jongen ligt in het gras, rookt een sigaret en denk na. Het lijkt alsof zijn gevoelens, gedachten en herinneringen worden gesuggereerd door de in elkaar grijpende beelden van flatgebouwen, de hemel, steegjes. Vluchtige indrukken worden een stadsverhaal. Beelden en scènes zijn vloeiend verbonden, zonder één enkele dialoog vormen ze een poëtisch geheel. Op het einde van de film verschijnt de tekst: 'the story will not be end since the life goes on / we should know where to even there is nowhere / the film is to my friends, those doleful young dreamers'. De film wordt opgedragen aan Liang Yues vrienden, treurige jonge dromers, zoals het personage in de film.