default

De protagonist van *Resonating Surfaces* is de Braziliaanse filosofe Suely Rolnik, die een cruciale rol speelde in de introductie van een politiek geëngageerde psychoanalyse in de Braziliaanse intellectuele scène van de jaren tachtig. Rolnik was één van de vele slachtoffers van de culturele repressie die op de militaire staatsgreep in 1964 volgde, en bracht het merendeel van de daaropvolgende jaren in Parijs door, waar ze onder meer Gilles Deleuze en Félix Guattari leerde kennen - en met deze laatste werkte ze ook na haar terugkeer naar Sao Paulo nauw verder samen. Al deze aspecten en meer komen aan bod in Manon De Boers portretfilm, die in vele opzichten aan haar eerdere *Sylvia Kristel - Paris* (2003) doet denken: ook hier staat niet enkel een 'sterke' vrouw centraal, maar tegelijk ook een stad (beter: steden), een intellectueel milieu (beter: mileus), een levenshouding. *Resonating Surfaces* opent met een panaramische 'sweep' langsheen het dichte stedelijke weefsel van San Paulo, de op één na grootste stad op aarde. Muziek, ambiëte klank en voice-over doorkuisen elkaar, maar nooit komt het tot een exacte convergentie van Rolniks beeltenis en haar verhaal - we horen haar stem alleen wanneer zij zelf uit het beeld verdwijnt en vice versa: een bijzonder effectieve metafoor voor de funamentele instabiliteit van elke poging tot persoonlijke geschiedschrijving, voor de plasticiteit van de herinnering. Deze structurele ontkoppeling van klank en beeld als basisingrediënten van alle cinematografie weerspiegelt tenslotte ook een andere ambiguïteit in Manon De Boers portretkunst - die van een onbeslisbaar dralen tussen intimiteit en afstandelijkheid.