default

Anish Kapoor doet de kijker steeds twijfelen aan zijn waarneming. Kapoor speelt met illusies, of toch zeker met het gevoel ervan. Verschillende tegengestelde principes als geest en materie, aan- en afwezigheid, vrouwelijk en mannelijk smelten hier samen. Het zware object wordt gedematerialiseerd. Het bezit een grote frontaliteit en wordt vooral bekeken vanaf één kant. Deze sterke frontaliteit verwijst naar en kan gelinkt worden aan de schilderkunst, die ook vaak met illusies speelt. De ruimte die getoond wordt, lijkt leeg te zijn. Het is echter een potentiële ruimte, een tastbare leegte die anders is dan de niet-ruimte, ook al lijkt deze oneindig. De steen, aan de buitenkant ruw, aan de binnenkant onwezenlijk, heeft iets raadselachtigs.