default

Doorheen de reeks Places gebruikt Jan Vercruysse de algemeen herkenbare symbolen van het kaartspel. Deze tekens vormen een soort nieuwe, associatieve beeldtaal, die niettemin onleesbaar lijkt. Het gaat dan ook niet zo zeer om de inhoud op zich, maar om de mogelijkheid tot inhoud die dit ‘alfabet’ biedt. Dit zien we ook in Places (II.8): de vijf stalen platen lijken gearrangeerd volgens een bepaald functioneel patroon, maar bij nadere inspectie sluiten de panelen niet naadloos aaneen en lenen ze zich niet snel voor een inhoudelijke interpretatie. Net als veel van Vercruysses andere werken is Places (II.8) dus geen plaats van communicatie. Het bewaart met zijn ongrijpbare harmonie afstand tot de toeschouwer. Vercruysse plaatst de werken uit de reeks Places tegenover de reeks Tombeaux, waaraan hij tussen 1987 en 1994 werkte. Waar Vercruysse met deze Tombeaux plaatsen creëerde voor herinnering – de Tombeaux waren dus in principe leeg – ziet hij de Places als plaatsen van herinnering: ze slaan iets op, leggen iets vast, hebben een kern en een betekenis.

"Terwijl de Tombeaux-werken 'leeg' waren, per definite vol van het vermogen tot herinneren, heb ik het gevoel dat deze nieuwe werken, Places conclusiever zijn - ze concentreren 'betekenissen', 'dingen die gebeurd zijn', 'stukken leven'. Zij ondersteunen en staan een 'volheid' toe. Het feit dat hun fysieke verschijning en aanwezigheid niet op het eerste gezicht en niet meteen, hun inhoud en betekenis onthullen, is vanzelfsprekend een kwestie van kunst." - Jan Vercruysse