default

In een kader van gele buizen hangt een kimono gemaakt uit zwart plastic; een spandoek waarop je professionele of gepersonaliseerde reclameboodschappen kan laten drukken. De kimono lijkt langs alle kanten gesloten, ondoordringbaar en niet te dragen. De gastvrouw, een geisha, stak haar waaier met meetkundige precisie in een van de zakken van de kimono. We zien ook een vleeskleurig stuk stof. Is het leer? De riem? Refereert het naar de huidskleur. Let’s go Yellow? In ieder geval roept het beeld de geur van leer op. Hamilton zegt mijmerend dat de mouwen van een kimono de breedte zouden moeten hebben van de spanwijdte van je hand wanneer al je vingers gestrekt zijn. De waaier refereert dan weer naar de traditionele Japanse dans, die geisha’s en maiko’s (leerling geisha’s) ieder jaar opvoeren tijdens het Kitano Odori festival. Vaak wordt er een komische versie van een liefdesverhaal in verschillende delen opgevoerd. De Japanse tegenhanger van Romeo en Julia, zeg maar. De installatie Let’s go Yellow lijkt op een prop uit een groter geheel, een onderdeel van de tentoonstelling Mash Up (M HKA, 2022), waarin o.a. het decor van het populaire Japanse muziektheater Kabuki naast de wereld van Hip Hop werd geplaatst. De performer lijkt haar kostuum te hebben afgelegd. Misschien bevinden we ons vlak voor de start van de dansvoorstelling en stretcht ze haar benen als een ballerina op één van de pvc-buizen. Misschien is de performer geen vrouw, maar enkel vrouwelijk. In traditionele Kabuki-stukken voerden uiteindelijk alleen mannelijke acteurs de stukken op. Mannelijke acteurs die gespecialiseerd zijn in vrouwenrollen worden onnagata genoemd. Dus toch geen geisha’s? Over de kimono zei Hamilton dat het een ‘hot’ object werd omdat bepaalde mensen hadden besloten dat het een ‘hot’ object was. Let’s go Yellow is ook wel een gekadreerde collage, een zwart (prik)bord waarop je ideeën, geheugensteuntjes, recepten en geniale invallen kan hangen op gele post-its.