default

Braeckman’s zwart-wit foto’s zijn geïsoleerde fragmenten in ruimte en tijd. De titels geven geen aanknopingspunten. Ze bestaan uit een persoonlijke code die refereert aan de plaats waar het beeld werd genomen, met wie en in welk jaar. Braeckman wil zo bereiken dat je steeds opnieuw binnentreedt in zijn werk en er steeds opnieuw naar kijkt. Het zijn frontale opnames die hun plaats in de ruimte opeisen en die een blik op een achterliggende wereld versperren. De donkere, grauwe toon die in elke foto terugkomt, zorgt voor het geheimzinnige effect, en de korrelige oppervlaktestructuur (als gevolg van de vergroting van een klein negatief) maakt het geheel onscherp. Ongewone uitsnijdingen zorgen ervoor dat een aantal voorwerpen deels of helemaal niet getoond worden. Zo wordt een onheilspellend gevoel gecreëerd. Er is geen zichtbaar spoor van deze dreiging, maar een onderhuids gevoel bezorgt je deze ervaring.