default

Caseberes wereld bestaat uit het fotograferen van zelfgemaakte modellen en scènes van piepschuim en gips. De ruimtes die hij creëert en fotografeert, zijn nauw verwant met emotionele menselijke behoeften, wensen en angsten. De monochrome grijsschakeringen en de eerlijke eenvoud van het materiaal geven de foto’s een zekere puurheid. Ze verbeelden onze nood aan eenzaamheid en contemplatie.

Caseberes foto’s kunnen gezien worden als een product van fictie zoals de labyrintverhalen van Julio Cortazar en Jorge Luis Borges of als het magisch realisme van Gabriël García Marquez.

De Cell with Rubble situeert zich in een serie over getto’s en gevangenissen. In deze werken kan men een link ontwaren met de Franse filosoof Michel Foucault, die voor zijn dood in 1984 een meesterlijke analyse voltooide over de onderliggende structuren van de westerse beschaving. Foucaults denken heeft een grote invloed op Caseberes werk.

Binnen zijn stilistische territorium dat hij twintig jaar geleden betrad, weet Casebere consistent nieuwe onderwerpen en thema’s te vinden. Net als Cindy Sherman heeft hij een nieuwe benadering van fotograferen ontdekt. Zijn foto’s geven ons de mogelijkheid om waarheden over onszelf te zien die verscholen liggen in ons collectief geheugen, ontoegankelijk voor de miljoenen camera’s die gericht zijn op de uiterlijke wereld.