default

We herkennen een piano als muziekinstrument, maar Jan Vercruysse toont slechts de illusie die we er zelf van maken. De piano is niet alleen onbespeelbaar, ze is zelfs geen piano. Ze is er slechts voor de vorm, als een psychische gestalt waar de kijker zich op blindstaart. Het spiegelende blauwe oppervlak waarmee het piano-zijn definitief wordt afgesloten, weerkaatst de museale buitenwereld en elke nieuwsgierige blik. Luc Tuymans wijst op de witgeschilderde maagdelijkheid van deze verstilde compositie, die verstoord wordt door de brutaliteit van het blauwe glas. De piano staat vrij in de ruimte op de vloer, tussen de verticale brandtekeningen van Tretiakoff en de statigheid van Caravaggio.

Tekst: Hans Willemse