default

Twelve bestaat uit zes vrij in de ruimte opgehangen beeldschermen waarop evenveel video’s worden geprojecteerd. Op elk scherm doet één verteller (allemaal dorpelingen uit het gearabiseerde zuidoosten van Turkije) het verhaal van zijn of haar ervaringen met een voor deze regio bijzondere vorm van reïncarnatie – vandaar de verdubbeling die in de titel van dit werk doorklinkt: er wordt op beide kanten van het videoscherm geprojecteerd, een vormelijke meesterzet door middel waarvan Ataman zijn protagonisten hun leven ‘voor’ en ‘na’ de dood laat verhalen. Atamans camera-oog registreert de verschillende sitters met rotsvast, quasi-antropologisch geloof in de objectiviteit van hun eigen belevenissen – een scherp contrast met de fantastische subjectiviteit van wat in deze portretten in herinnering wordt gebracht. Ataman zelf zegt dan ook geen documentairemaker te zijn; hij maakt “extreem objectieve werken over uiterst subjectieve personen”.