default

Advertisement published in Guardian Weekend, August 28 1993

De 1994 K Foundation Award was een award die door de K Foundation (Bill Drummond en Jimmy Cauty) uitgereikt werd aan de "slechtste kunstenaar van het jaar". De shortlist voor de K Foundation award van £40,000 was identiek dezelfde als die voor de gerenommeerde maar controversiële Turner Prize van £20,000 voor de beste hedendaagse Britse kunstenaar. Op de avond van 23 november 1993 mocht Rachel Whiteread de Turner Prize 1993 in ontvangst nemen in de Londense Tate Gallery en de K Foundation Award 1994 buiten op straat.

Voor de uitreiking van hun Award organiseerde de K Foundation een privétentoonstelling met een collectie kunstwerken getiteld Money – A Major Body of Cash. De award, de tentoonstelling en de bijhorende extravagante persfeestjes werden uitgebreid verslagen in de media.

In juni 1993 begon de net opgerichte K Foundation met het publiceren van advertenties op volledige pagina’s in de nationale pers. De eerste advertenties waren cryptisch, ze hadden het over “K Time” en ze adviseerden de lezers om "Kick out the clocks". Het ging over reizen van vijf jaar met inbegrip van popsucces, reizen naar de diepe ruimte en over "the sands of time are running in". Er was ook een advertentie voor de single van de K Foundation “K Cera Cera” die “Nergens verkrijgbaar was … in geen enkel formaat” en die pas uitgebracht zou worden als er wereldvrede was.

Met de vierde advertentie van 14 augustus 1993 werd een andere richting ingeslagen. Deze advertentie zei: "ABANDON ALL ART NOW. Major rethink in progress. Await further announcements." De daaropvolgende advertentie (28 augustus 1993) zei: "It has come to our attention that you did not abandon all art now. Further direct action is thus necessary. The K Foundation announce the 'mutha of all awards', the 1994 K Foundation award for the worst artist of the year." Daarna ging het in detail over hoe een shortlist van vier kunstenaars geselecteerd werd en dat ze tentoongesteld zouden worden in de Tate Gallery.

“De meeste mensen die schreven over wat wij deden en het televisieprogramma dat erover gemaakt werd, maakten een fout. Ik kon daar voor mezelf pas naderhand de vinger op leggen. Ze dachten dat wij ons geld gebruikten om een statement te maken over kunst, maar eigenlijk gebruikten we net onze kunst om een statement te maken over geld. Nu ik tot die conclusie ben gekomen, manipuleer ik waarschijnlijk alles wat we deden zodanig dat het aansluit bij deze theorie. Eigenlijk stonden we gewoon elke ochtend op, belden we naar elkaar en zeiden we “fucking hell!”. Dus in bepaalde opzichten dachten we dat we de gevestigde waarden binnen de wereld van de kunst aanvielen, maar op andere momenten zeiden we dan weer ‘nee, dat is niet waar het om gaat’.” – Bill Drummond (Watson, B., "King Boy D", The Wire, March 1997)