default

In The New Sun zien we een geanimeerde zon met een kindergezicht die zich zoetgevooisd tot haar geliefde, de aarde, richt. De toespraak van de zon is een mengelmoes van stijlen en stemmingen, gaande van verheven en emotioneel geladen bekentenissen, over halfgare stand-upcomedy, tot een cover van I Got Love, een nummer uit de musical Purlie (1970). Terwijl ze humorvol doorratelt en haar liefdevolle gloed op de aarde laat schijnen, schetst de zon tegelijkertijd een sombere visie van een instortende wereld, met als enige blijvende en onveranderlijke elementen de woorden en de taal. De algemene sfeer van de film is donker, maar de half-gezongen poëtische monoloog laat ruimte voor hoop en onderstreept de betekenis van woorden als instrumenten van maatschappelijke verantwoordelijkheid.