default

Rouw/en

Het werk van Annick Nölle leek me altijd zo lichtvoetig, wispelturig zelfs, vrijgevochten en altijd zo positief – daarom was ik lichtjes van mijn stuk over de verwijzing naar rouw in deze installatie… het rouwen om het verlies van iets of iemand is kijken naar het verleden ­– terugblikken. Misschien is mijn idee van de zorgeloze, altijd positieve kunstenaar slechts een verzinsel van mijn eigen verbeelding… gebaseerd op momenten in het verleden dat ik het geluk had met haar te kunnen samenwerken, zoals voor de installatie A Ripple in the Stuff of the Universe onderdeel van de Ramble-reeks in het Felixart Museum en zeker bij de verschillende ‘Jaarlijks Verlof/Vacances Annuelles’ en diverse interventies tijdens de 'Laboratoires Patacyclistes' en groepsprojecten als de Cadavre Exquis in de Vlaanderenstraat.

Annick zei me: de kwestie van rouwen te berde brengen, is een manier om te praten over hoe wij mensen in deze specifieke samenleving, op dit specifieke moment in de tijd, omgaan met onszelf en onze omgeving. De manier waarop wij rouwen, of veeleer niet rouwen, is volgens mij een groot probleem dat we moeten aanpakken om vrede te bewaren. Er is heel veel niet verwerkt verdriet in onze samenleving dat omslaat in geweld. Rouwen zie ik als een manier om de kloof tussen wat we willen en wat werkelijk is te verwerken en ruimte te maken voor iets nieuws.

In haar eerdere werk, A Ripple in the Stuff of the Universe, verwees Annick Nölle naar de literatuur van Mark Twain en schreef onder de sectie 'Wild is the Wind' het citaat: ‘Light out for the Territories’. Dit staat voor het verlangen naar een ongeorganiseerd landschap vol potentieel, net zoals het veld of de wolk van mogelijkheden in de kwantumveldentheorie – die trouwens ook ontstond aan het begin van de (vorige) eeuw.

Het materiaal gaat terug naar een tijd waarin de gaven van de natuur nog overvloedig leken en het leven nog niet zo gecommercialiseerd was als nu; vrijheid van denken, hoe feitelijk ook, staat onder druk door allerlei toepassingen die iemands gedrag beïnvloeden of dat zelfs doen zonder dat men het beseft.

'Bewuster worden' is een van de aspecten die hier wordt gepresenteerd in een wervelwind van mogelijkheden, waarbij het uitknippen van tekeningen van darmen – tegen de wind in – een manier is om niet alleen naar het microbioom te verwijzen, maar ook naar dat wat we het 'onderbuikgevoel' noemen...

De schilderskiel van de uitnodiging en performance doet denken aan schilders van weleer, en zijn lengte roept herinneringen op aan het werk van Gabriele Münter (niet alleen haar schilderijen, maar vooral de antropologisch interessante foto's die ze maakte tijdens haar bezoek aan de Amerikaanse Midwest rond de vorige eeuwwisseling), die samen met Kandinsky in 1911 de abstractie in de westerse cultuur introduceerde... onstuimige tijden die hier worden weerspiegeld: de verschillende ondergronden, zowel aardekleurig als doorschijnend, bevolkt door een aantal representatieve, fragmentarische en geabstraheerde gedachten – op papier gezet, geknipt, geplakt, gearrangeerd en weer naast elkaar geplaatst door meerdere manipulaties – die betrekking hebben op persoonlijke reflecties en ook op noties van geweldloze communicatie, op zoek naar verbinding om nieuwe oplossingen voor oude problemen mogelijk te maken. Vergelijkbaar met de manier waarop Max Plank de geijkte denkkaders overboord gooide om problemen te benaderen die niet met klassieke middelen kunnen worden opgelost.

Het werk van Annick Nölle verandert voortdurend, maar blijft altijd verbonden met eerdere incarnaties. Het is precies wanneer je denkt het te begrijpen dat de verrassing toeslaat, en niets nog op zijn plaats lijkt te staan; het wervelt rond in een wolk van mogelijkheden of blijft even hangen, zoals in een ‘dérive’ of een ‘dejeuner sur l'herbe’, met alle elementen schijnbaar ongeorganiseerd en verspreid over het deken op de grond of in de lucht, en de hapjes en lekkernijen vermengd met traktaten en essays, met oprechte gevoelens en oprecht gelach. Een inspirerend gesprek van tekens en ideeën die in een oogwenk het hoofd doen tollen zodat je een moment van rust nodig hebt, een waarin je nog steeds het zachte klotsen van de spijsvertering kunt waarnemen.

 

Chris Straetling (i.s.m. Annick Nölle)

 

Tijdens de vernissage op 7 oktober 2021 om 20u brengt Annick Nölle de performance HOT COMPOST in INBOX.

Op zondagen 17 oktober en 14 november, van 14 tot 18u, zal ze daar ook aanwezig zijn voor haar ‘Jaarlijks Verlof/Vacances Annuelles: Open Studio’.