default

In 1975 keert George Smits de pop en happenings de rug toe. Hij focust nu op het schilderen. Op zoek naar een meer ingetogen communicatie tussen kunstenaar en toeschouwer. Helemaal in tegenstelling met de toenmalige trend. 

Tot het einde van zijn dagen blijft hij schilderen parallel met zijn geluidsprojecten. Stijl, kleurenpalet en formaat zullen evolueren, maar hij blijft steeds trouw aan de schildertechnieken die de Oude Vlaamse Meesters eeuwige roem verschaften. Hij experimenteert met hun sinds eeuwen beproefde verfrecepten en klassieke glacistechnieken.

De psychedelische MAFprint-stijl vol figuurtjes, ontstaan uit écriture automatique en vrije associatie, krijgt nu vorm in tempera en olieverf.

Aantekeningen uit het logboek van George Smits (gepubliceerd in de cataloog George Smits – MAFprint, tentoonstelling in de Warande, Turnhout, 1981.)

“Als er ei is in de verf, zal de marter van het penseel kip ruiken. Hij kreeg er kippenvlees van.”

“Het stilleven. Nu inzien: tot olieverf gekomen om diepe kleuren van geprojecteerd licht te kunnen weergeven. Dus: studie van olieverftechniek. En die Oude Meesters (wanneer ik ophoud met Jong Kunstenaar te zijn, zal ik zelf een Oude Meester worden) zeggen dan dat die zuivere, straffe glacis tegeneen glasachtig zijn, vulgair, fragiel, de ‘ton local’ onmogelijk maken enzovoort. Wat nu gezongen? Dus: die diepe dinges in zeefdruk doen, want daar zijn nog geen Oude Meesters. Met acryl kunnen deze laatsten ook omzeild worden. Oliekennis, wanneer ze volledig is, kan dan overgeheveld worden naar acryl. Voor later.”

“Het schilderij heeft liefst van al literaire schoenen.”