default

Het M HKA reserveert de vijfde verdieping voor verrassende interventies en intieme pop-uppresentaties. INBOX is een plaats die inspireert en verrast, en ons een blik gunt in het universum van bevlogen denkers en doeners. Met INBOX creëert het M HKA ruimte voor een aantal van de vragen die vaak aan het museum worden gesteld.

In de periodes tussen de verschillende events tonen we een selectie van onze collectiewerken, met speciale aandacht voor videokunst.

De INBOX-ruimte is gratis toegankelijk.

LUIS IN PELS

Op het moment dat ik deze tekst schrijf heb ik geen idee wat Leendert Van Accoleyen in petto heeft voor de Inbox van het M HKA. Misschien heeft hij zelf er ook nog geen idee van, en tast de organisatie van het M HKA dus ook nog in het duister. Dat is geen enkel probleem. Ik ga er namelijk van uit dat deze jonge kunstenaar de kans die hem als winnaar van de Prijs Hugo Roelandt geboden wordt met beide handen aangrijpt. Benieuwd ben ik wel, want ik ken Leendert al een tijdje.

Elke organisatie heeft behoefte aan een luis in haar pels, een individu of groepje van individuen dat het beleid irriteert en alert houdt. Tot voor kort was Leendert Van Accoleyen die luis voor de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen. Toen ik zijn werk voor het eerst zag naar aanleiding van een tussentijdse evaluatie in het atelier beeldhouwkunst, deed het me denken aan de rammelende antimachines van Jean Tinguely. Ik meen me te herinneren dat Leendert op dat moment weinig of niets over Tinguely wist. Dat verbaasde me overigens niet, want Leendert hield er niet van mijn lessen 'hedendaagse kunst: neo-avant-gardes' uit te zitten.

Het statische, monolithische karakter van traditionele beeldhouwkunst sprak hem evenmin aan. Geleidelijk kregen zijn bewogen en bewegende objecten een uitgesproken performatief karakter. Op het moment dat Leendert ging experimenteren met zelf gecreëerde ovens raakte hij iets nieuws en avontuurlijks aan. Ruw gemetseld of in elkaar gelast braakten zijn rudimentaire houtovens niet enkel wolken en gensters, maar ook vreemde geluiden uit. In hun koortsige hitte en bizarre uitstraling leken deze sculpturen op levende wezens die voortdurend gevoed moesten worden, ondertussen de ecologische voetafdruk van de Academie aanzienlijk vergrotend.

Op een ander moment zag ik Leendert tijdens een jury in Extra City als een lenige aap een schriele sculptuur van balken beklimmen om vervolgens plaats te nemen op een zitje, zo'n zes meter boven de grond, net onder het plafond van de tentoonstellingsruimte. De vraag die zich stelde: waar houdt de sculptuur op en begint de performance, en omgekeerd. Door die vermenging van beide kaders (het sculpturale en het theatrale) gedroeg Leendert zich als een luis in de pels, temeer omdat zijn actie duidelijk een weigering inhield enige informatie over zijn werk of zijn inspiratiebronnen ('voorbereidend onderzoek') te lekken.

Rond die tijd begreep ik dat Leendert woonde en werkte in een flinke bestelwagen die hij eigenhandig had ingericht tot een woon- en werkruimte. Dat stelde hem in staat zijn mobiele woning/atelier te plaatsen waar het nodig was. Regelmatig bleek dit de parking ('verboden voor studenten') van de Academie te zijn. Dezelfde parking werd door hem gebruikt om een plastic slurf aan de gevel van de school te bevestigen, of materiaal te deponeren. Ook de manier waarop hij zijn werkruimte transformeerde tot een permanent depot van recuperatie- en werkmateriaal zorgde regelmatig voor overlast en noopte wel eens tot fysiek ingrijpen.

De naam 'Leendert' werd zowat synoniem van onvoorspelbare situaties en 'brandjes blussen'. Maar zijn werk kon en kan op een unanieme waardering rekenen, zowel die van studenten en docenten als die van externe juryleden. De Academie levert Leendert dan ook met een mengeling van fierheid en opluchting af aan het werkveld. Met vrucht afgestudeerd in de vrije kunsten is Leendert vanaf nu de droom én de nachtmerrie van de curator. We hopen dat hij nog lang de luis in de pels zal blijven. Wij hebben alvast onze plicht gedaan.

Johan Pas, Antwerpen, Februari 2019

 

○○○

in de INBOX-ruimte - 5^e verdieping:

Installatie Transport naar Mars, 2019

Kasseien, hout, touw en mens

 

op het dakterras (stadskant) – 4^e verdieping:

Zingende kachel V, 2018

Metaal

 

performance:

Op donderdagen 14, 21 en 28 maart 2019, telkens om 19u,

laat Leendert Van Accoleyen zijn zingende kachel ‘zingen’.

 

Met de steun van Stadsbader NV, AG VESPA, Artes Roegiers en Stad Antwerpen