default

"Al moet je daar ook weer mee oppassen. In New York, waar ik in die krant woonde, dat was een arme buurt, en om de hoek was een eethuisje, met een Duitse Inhaberin. Ik droeg toen nog gewoon zwarte pakken, dus viel ik helemaal niet op, zolang ik mijn mond maar hield over mijn ideeën. Iedere morgen ging ik daar een eitje eten. Eieren kun je op wel dertig verschillende manieren eten, maar ik zat toen juist in een periode van het juist-op-punt-gekookte eitje. Als ober was er een jonge Portoricaan, tussen al die zware vrachtrijders en zo. De eerste keer vroeg ik hem of hij mijn ei precies kon maken zoals ik het graag had en hij begreep het perfect, 21 dagen lang maakte hij me de meest sublieme eieren die ik ooit gegeten heb. En de 22e dag zeg ik hem: ‘jij maakt de beste eieren die ik ooit gegeten heb’. En van toen af werd hij zelfbewust. De volgende dagen was mijn ei te hard, of te zacht, soms moest hij het gewoon weggooien en opnieuw beginnen, en op het eind van de maand was hij helemaal de kluts kwijt. Hij weigerde mijn geld voor de eieren. Zie je, hoe sta je tegenover iemand die iets perfect kan maken? Wat moet je doen om zo'n mens normaal te laten blijven, om hem niet te enerveren? Het zelfbewustzijn kan de onschuld wel eens kapot maken. Ik had die jonge Portoricaan zijn eikookkunst volledig geruïneerd. Het is allemaal zo delicaat."

Bron: Interview door Geert Bekaert en Walter Van Dijk in Streven, jaargang 22