default

Vanaf eind jaren zestig legt Nicola L. zich toe op een reeks van zogenaamde ‘pénétrables’: rechthoeken van gespannen canvas waarin deelnemers hun armen, benen en hoofd kunnen steken om letterlijk door te dringen in het schilderij en één te worden met de kunst. Ze gebruikt de structurele elementen van traditionele schilderkunst om de beperkingen van het voor haar passieve medium te onderzoeken. De monochrome doeken zijn beschreven met natuurlijke elementen zoals aarde, wolk, bloem, hemel, bos.

Vanaf eind jaren zestig legt Nicola L. zich toe op een reeks van zogenaamde ‘pénétrables’: rechthoeken van gespannen canvas waarin deelnemers hun armen, benen en hoofd kunnen steken om letterlijk door te dringen in het schilderij en één te worden met de kunst. Ze gebruikt de structurele elementen van traditionele schilderkunst om de beperkingen van het voor haar passieve medium te onderzoeken. De monochrome doeken zijn beschreven met natuurlijke elementen zoals aarde, wolk, bloem, hemel, bos.

"Een lange tocht naar de opperhuid

"De volkse wijsheid maakt een radikaal onderscheid tussen inhoud en omhulsel: "ik voel mij goed in mijn vel", "ik zou niet graag in zijn vel steken". Daar stopt dan het menselijk terrein bij uitstek. Het vel stelt de fysische grens voor van een psychologie, een sentiment, een gevoeligheid: het ik zit in een zak.

"Op bepaalde ogenblikken wordt die zak een gevangenis. Wie heeft er niet ooit zin gehad om uit zichzelf te stappen? De natuur heeft bepaalde weekdieren voorbestemd om ononderbroken op zoek te gaan naar een beschermend omhulsel: dat van anderen. Nicola biedt ons een tweede huis, glas en ondoordringbaar. In voorkomen zoals in realiteit, plastisch in alle betekenissen van het woord. Een verzameling holle moffen, beenstukken en kappen - aanhangsels van de op ramen gespannen doeken - nodigen ons uit tot de reis. Een reis die een organische ritus is van penetratie en osmose. Dit synthetische huis, huis van niemand en iedereen, ontvangt in haar plooien de warmte van het lichaam: na terugtrekking hiervan bewaart de huis een ogenblik de indruk van de voorbije aanwezigheid, het directe spoor van de afwezigheid. Doordringing van het inwendige, terugkeer naar baarmoeder, penis en vulva, vingers en handschoen: wij staan op slag terug aan de bron van het leven, in het organische heelal van alle wedergeboorten.

"De zienswijze van Nicola onleent niets aan de folklore van de moderne natuur. Zij trekt geen enkele denkbeeldige structuur op. Zij hakt in het levend vlees van onze zintuigen. Zij nodigt ons uit tot leven, zoals zij, aan de opperhuid. Nicola's poging beroert ons omdat ze ons intieme wezen raakt. Deze vreemde vrouw dwingt haarzelf en anderen tot hernieuwde waardering van de sensualiteit van de huid. Het is onjuist dat het uitzicht bedriegelijk is: het is het omhulsel der dingen, het bestaat en daarmee uit! Het moet worden doordrongen om de dingen te kunnen beleven, en het leven is niets anders dan dat.

"Het werk van Nicola is als 'een les der dingen' voor gevoelige en instemmende volwassenen. De proef is bijzonder verrijkend: dààr verrijkt de huid zijn eigen tasttaal, zijn beweeglijkheid, zijn algemene uitdrukkingswaarde."

Tekst van Pierre Restany van 23 september 1968, gepubliceerd in de catalogus Nicola - Pénétrables, ICC, Antwerpen, 28 februari - 28 maart 1976