default

In 1974 neemt Uriburu deel aan "Kunstsystemen in Latijns-Amerika", een groepstentoonstelling die tot stand kwam door de nauwe samenwerking tussen Flor Bex en Jorge Glusberg, de directeur van het CAYC (Centro di Arte Y Communicacion) te Buenos Aires. De tentoonstelling hield eerst halt in het ICC in Antwerpen en reist dan verder naar naar het PSK te Brussel (Artistieke systemen in Latijns-Amerika, 28.5-28.6.1974), het ICA (Londen), de Espace Cardin (Parijs) en de Galleria Civica d’Arte Moderna (Ferrara). Op 29 november, de openingsdag van de tentoonstelling in het ICA verft hij het water van de fonteinen op Trafalgar Square. De keuze voor de locatie is niet toevallig. Dit plein is beladen met betekenis: het is de ‘voortuin’ van de National Gallery en is één van de meest populaire publieke ruimtes met openluchtsculptuur in Londen. Het plein wordt gedomineerd door het beeld van Lord Nelson op een reusachtige zuil, omringd door leeuwen. Samen met de andere beelden op de sokkels, waaronder een ruiterstandbeeld van Karel I, werd dit plein in de negentiende eeuw ontworpen als symbool voor de macht van het ‘Britse Rijk’. Om zijn (ecologische) boodschap overal ingang te doen vinden, kiest Uriburu voor het herhalingselement in zijn acties: kleuringen van symbolisch geladen publieke ruimtes, overal ter wereld.  

De politie neemt de kunstenaar in hechtenis, en hij wordt dagen later voorgeleid aan de rechtbank in Bow Street. Voordat hij wordt vrijgelaten, moet hij een boete betalen voor het "beledigen van de Engelse Kroon". Zoals voor de meeste ‘kleuringen’ wordt ook deze actie vereeuwigd als een bewerkte foto.