(c)image: Van Abbemuseum, Eindhoven / Peter Cox
In 1974 schildert de Amerikaanse kunstenaar Ed Ruscha met eigeel de tekst SAND IN THE VASELINE op een bijna vierkant doek van grijze satijn. Hij gebruikt daarvoor schreefloze hoofdletters. De tekst vult vrijwel het gehele doek.
Ruscha verwerft in de jaren zeventig vooral bekendheid met woordschilderijen waarin hij experimenteert met de typografische vormgeving van woorden maar ook met andere materialen dan de meest gebruikelijke in de kunst. Het gebruik van verf staat hem tegen en hij zoekt daarom andere, meestal organische materialen om mee te schilderen. Er is in deze schilderijen een merkwaardige relatie tussen wat er geschreven is en hoe het geschilderd is. Het eigeel waarmee de tekst geschilderd is heeft niets te maken met zand en vaseline. Wel zijn het beide tastbare substanties. Ruscha wil de kijker confronteren met iets waar hij niet direct weg mee weet, om zo kijkgewoontes te doorbreken en denkprocessen op gang te brengen. Hij zegt: "Is desoriëntatie niet een van de aardigste kanten van het maken van kunst?"