default

TRANSCRIPT:
 

Let Me Read You Roughly
 

[Er klinkt muziek]
 

Mijn leven, is dit leven?
Mijn leven, is het iemands geven?
Mijn pijn, fantoombotpijn
Is in mijn fictie
Vrij van mythologie 

Mijn leven uitgeschakeld uitgestreken gezicht
Hoe ik schreeuw op verschillende volumes 

Mijn leven, is prima voor mij
want als ik rust bij de Bijbel-achterdeur 
Mijn stappen, pijn heeft geen stappen 
Mythologie, pijn, 
Zie baanbrekend 
 

Ik ontdekte niet dat ik een moordenaar ben omdat ik dat vermag. Ik begon niet met doden omdat ik moedig ben. Ik was verdrietig. Verdriet, juist? Zou jij zeggen dat er een verschil is tussen op gang zijn (motion) en beweging (movement)?

We lachten. We hebben geschreeuwd voordat we huilden, voordat we knuffelden, voor de stilte. We hebben gelachen, we hebben gedanst, een poel van kwaad bij de gootsteen gestart, glimpen van onschuld en vleselijke verlangens gedeeld. We lachen, dus ga. Ga snel, kijk niet om naar de leugens. Alleen het geheugen vertelt zo nauwkeurig. Ga uit mijn zicht. Stop de angst. Ik ben geen fan van knuffels. Jouw botten hebben me geleerd dat knuffels helen. Niet zoekend naar genezing. Het is echt ongelukkig.

Het voorstel lijkt te zijn: we leven een bordspel zoals de realiteit. Hou van de regels, de doelen, de kleuren, de vormen, en overwinning. Hou van de overwinning van de regels, de doelen, de overwinning van de kleuren en vormen. Ik hou niet van de regels, de doelen, de kleuren, de verkrachtingen.

Kijk naar mijn stem en ontdek of je het je kan veroorloven om me niet ter harte te nemen, me niet serieus te nemen. Nee, ik waarschuw, bedreig of informeer niet. Ik adem. Dit is adem. Beschouw jezelf gewaarschuwd, bedreigd, en bang.

Ik beken dat ik graag zo wakker zou worden. Op gang zijn, op gang zijn, op gang zijn versus beweging. Ik moest een vriend vermoorden. Zo is het gegaan.

Sorry, mijn vriend. Hier eindigen we. Dat heb ik niet gezegd. Het was niet nodig om het ego te voeden met filmische zinnen.

Het was zonneklaar. Wij waren niet langer ‘wij’, alleen ‘hij’ en ‘hij met een veelvoud aan onbetaalde honoraria tussen een prachtig verhaal dat erop stond verteld te worden met een melancholische toon’. Het werd verbrijzeld door het misbruik dat we alleen kunnen aanbieden aan degenen van wie we houden. Er zijn inderdaad wezens met de meest perverse capaciteiten, klootzakken die een liefdesverhaal gewoon niet met rust kunnen laten.

Telefonisch? Bah nee, de moord gebeurde live. Vijf getuigen en al. Schaamte was daar, woede was daar, ongeloof was daar, zelfmedelijden was daar, en opluchting vermomd als: ‘Ik hoop dat we er ooit over zullen praten.’ Oh, dat soort vermomde opluchting was er.

Daar, in het moment, voel ik me zoals ik me ooit eerder voelde, nadat ik een baby liet vallen. Ik vergat dat de baby een levend wezen was. Het gebeurt af en toe dat je de levenden vergeet. Hopelijk geen baby’s laten vallen, nee? Het is hels om je eigen karakter zo aan te voelen. 

Ik kan me voorstellen dat mensen die hun eigen slechte adem kunnen ruiken zich af en toe zo voelen. Ze zullen het voor zichzelf voelen en voor degenen voor wie ze onvermijdelijk stinkende sonische golven moeten uiten. Een soort innerlijke walging. Ik weet het niet. Ik heb ergens gelezen dat Andy Warhol de koning was van de strategische... Ik weet het niet. Ik geloof dat ik meer... verdien... Ik weet het niet.

Wat we verdienen, wat we krijgen. De dingen die we denken, de dingen die we echt denken, de dingen die we denkend doen, en dan hoe we ons voelen. Ik weet het niet. Hoe dan ook, deze gelegenheid die ik met je deel was geen gelegenheid voor, euh, ik weet het niet. Het was geen gelegenheid voor zulke acrobatiek. Wat ik wist, was dat ik een vriendin aan het vermoorden was met wijdopen ogen.

Ik keek niet bepaald naar haar ogen. Ik kon mijn blik niet van het bloed afhouden. Er was gewoon zo veel van. Haar robuuste olijfkleurige ogen werden secundair. Zo mooi, zo vloeiend. Ik herinner me dat ik bij mezelf dacht dat het een verspilling was van perfect gezond bloed.

En dan, weet je, moorden. Ja, moorden zijn zo. Een hoog percentage verspilling is er bijna altijd een onderdeel van.

Ik bekende dat mijn volgende gedachte ongepast was voor iemand die aan het doden was, maar het bloed... Ik kwijl ervan als ik eraan denk, deels afkeer, deels honger naar meer. Zo groot is de lust om niet langer de boksbal van je geliefde te zijn. Dus ik vind het zo belangrijk om te weten hoe je je geliefden kan doden, dat ik een lijst heb gemaakt.

[Kook-videoclip]

… in al deze mensen, als er op een bepaald moment een bepaalde zenuw werd geraakt, gebeurde er iets. En wat gebeurde er? Even...

Acht cruciale dingen om te onthouden bij het doden van een vriend. Ongeacht op welke wijze, ongeacht de gelegenheid, ongeacht de omstandigheden. Acht cruciale dingen om te onthouden bij het efficiënt doden van een vriend. Acht cruciale dingen om te onthouden bij het effectief doden van een vriend, permanent en shit. Wel, dat voelde een beetje té veel, nee?

1. Doe het met je ogen open.

2. Klaarheid is het scherpste mes. Steek het mes zo diep in het vlees van de materie als je kan. En voordat je het van je geliefde onderwerp verwijdert, teken je een denkbeeldige acht. Het cijfer acht. Teken het.

3. Zodra je het mes loslaat, kijk dan niet naar het bloed dat druipt. Die kloterij zou je kunnen opfokken.

4. Zorg ervoor dat je, voordat je je handen wast, je iets eet, zoals een broodje of iets dergelijks.

5. Wees bij een moord. Wees niet gealarmeerd. Je fysieke en mentale geheugen zal je opjagen. De mate van intimidatie van je geheugen zal afhangen van hoe open je ogen waren toen je akkoord ging met de moord. Ongeacht wanneer dit gebeurt – want het zal gebeuren –, accepteer het geheugen, zonder het de geloofwaardigheid van gedachte-articulatie te geven.

7. Je hebt net iemand vermoord. Ga dat feit niet delen met personen die nog nooit eerder een geliefde moesten vermoorden. Wanneer je het deelt, heb dan altijd een volle maag en een propere lever.

8. Onthoud: je bent niet alleen in staat om te doden, je bent bekwaam en je zal opnieuw doden. Niet zeker of je er ooit van zal genieten, maar je zal opnieuw doden.

Doden als waarde is iets dubieus, juist? Doden als noodzaak is iets dat niet erg uitnodigend klinkt. Doden, sterven. Ervoor beschikbaar zijn, manieren waarop je dat doet. Ik weet dat het eerder ver weg is van onze gedachten en, weet je, de pandemie, het soort moord op individuen, het doden van perspectieven, mogelijkheden, mobiliteit, of het nu gaat om op gang zijn, of om beweging.

Toen de pandemie begon, was ik in Acapulco. Ik had een affaire. 

[Er klinkt muziek]

Heb lessen geleerd, veronderstel ik, juist? Hoe kijk je naar je verhaal? Wat gebeurt er met je? Neem je alles wat je overkomt en doe je er iets mee? Ik vind het altijd super raar dat we het advies afwijzen van mensen die hun eigen doelen niet hebben bereikt.

Ik was met iemand aan het praten en die zei tegen me: 'Wie zijn zij verdomme om mij huwelijksadvies te geven? Die klootzak zit in zijn derde huwelijk. Wie is hij verdomme...' Ik zeg: 'Misschien wel de perfecte persoon! Naar wiens advies ga jij anders verdomme luisteren?'

Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik weet dat ik veel lieg. Ik weet dat ik op weg ben om met zoveel mogelijk plezier te liegen. Ik ga vandaag tegen je liegen, vandaag tegen je liegen. Ik ga morgen en overmorgen en de dag daarna tegen mijn geliefden liegen. En dat moet me een soort troost bieden. Als je liegt, laat je het dan tellen? Als je liegt, laat je het dan tellen? Waar lieg jij voor?

IJdelheid. IJdelheid der ijdelheden. Alles is verdomde ijdelheid.

Ik weet het niet. Ik weet het niet. Voor zover ik weet, hebben ze elkaar nooit ontmoet. Maar zoals ik al zei, ik weet het niet. De realiteit heeft zoveel beton nodig gehad om te bouwen. Zoveel bloed om te onderhouden, zoveel zweet om het te laten schitteren, zoveel oogprikken om het zelfstandig te laten ademen.

Weet je, ik weet het niet. Ik wil je wensen dat je het goed hebt. Ja, dat je het goed hebt met je familie, vrienden, collega's, dat je vreugde beleeft. Weet je. Het belangrijkste is tijd. Bah nee, ik weet het niet.

Wees waarachtig, juist? Wees origineel, juist? Wees opwindend, juist? Wees nieuw, wees fuck, geef het ons. Wat heb je te zeggen? Het is jouw persoonlijke stem. Wat is het verhaal? Alleen jij kan het vertellen. Er is iets dat alleen jij kan geven. Er is iets dat alleen jij hebt. Ga in de rij staan, klootzak, ga in de rij staan. Je bent zo uniek als een klootzak.

'IJdelheid, alles is ijdelheid,' zeggen ze. En daarmee, veronderstel ik, het verdriet van wijsheid. Ik weet niet waarom ik denk dat dit een belangrijke vraag is: 'Waarvoor zijn we bereid te sterven?' Geen antwoord hebben op die kak is tragisch, zou ik zeggen. 'Waarvoor ben je bereid te sterven? Ben je bereid voor iets te sterven?'

Spectator: 'Absoluut.'

'Oh shit, we hebben een antwoord, klootzak. Tuurlijk, wie is bereid om te sterven voor wat?' 

Spectator: 'Voor mijn kinderen.'

'Jij bent bereid om te sterven voor je kinderen?'

Spectator: 'Natuurlijk.'

'Waarom?'

Spectator: 'Omdat ze langer zullen leven dan ik.'

'Ach komaan. Misschien zijn je kinderen slechte mensen. Je weet zo'n zaken niet. Je weet niet wie ze zijn. Nee, nee, ik meen het, oké? Omdat ze jonger zijn, zeg je.'

Spectator: 'Ja.'

'Omdat je van hen houdt?' 

Spectator: 'Nee.'

'Je houdt niet van hen? Wat is er dan aan de hand?'

[Onverstaanbaar]

'Godverdomme. Dit is een beetje echter dan ik dacht. Ik hoop dat ze niet naar deze shit aan het kijken zijn? Ik geloof dat ze een grapje maakt of zoiets. Ik weet het niet.'

Ik weet niet of ik bereid ben om te sterven voor een andere mens. Zomaar. Is het slecht om zoiets te zeggen? Ik veronderstel van wel.

Principes. Ik denk dat ik bereid ben te sterven voor ideeën of zoiets. Ik ben bereid te sterven op weg naar ergens. Ik ben bereid te sterven terwijl we iets bouwen. Er zit geen onvoorwaardelijk bot in mijn lichaam. Ik heb nog nooit iets meegemaakt dat ik zo, zeg maar onvoorwaardelijk, ik weet niet wat dat verdomme is.

[Kook-videoclip]

… de aardappel en gender. De aardappel en hard werken. De aardappel en onbetaald werk. De aardappel tussen andere aardappelen. De aardappel, geschild en in stukken gesneden…

Ik zeg het meeste van dit soort zaken niet in mijn dagelijkse leven omdat ik niet alleen wil zijn, weet je? Ik heb het gevoel dat we veel zaken niet zeggen en dat we met veel dingen die we voelen en waarnemen en verlangen geen schoon schip houden omdat we niet alleen willen zijn. Of misschien nog erger dan alleen, zoals eenzaam.

 

 

 

            in mij is er vooral vermoeidheid –

            Niet van dit of dat,

            Niet eens van alles of niets:

            Vermoeidheid zomaar, op zichzelf,

            Vermoeidheid.

 

            De subtiliteit van nutteloze sensaties,

            Gewelddadige passies voor niets,

            Intense liefde voor wat er in iemand hoort te zijn,

            Al deze dingen –

            Deze en wat er voor eeuwig in ontbreekt –;

            Dit alles maakt je moe,

            Deze vermoeidheid,

            Vermoeidheid.

 

            Er zijn ongetwijfeld zij die van oneindigheid houden,

            Er zijn ongetwijfeld zij die het onmogelijke wensen,

            Er zijn ongetwijfeld zij die niets willen -

            Drie soorten idealisten, en ik geen van hen;

            Omdat ik oneindig veel van het eindige hou,

            Omdat ik op onmogelijke wijze het mogelijke verlang,

            Omdat ik alles wil, of een beetje meer, als het kan,

            Of zelfs als het niet kan...

 

            En het resultaat?

            Voor hen het geleefde of gedroomde leven,

            Voor hen de gedroomde of geleefde droom,

            Voor hen het gemiddelde tussen alles en niets, dat wil zeggen, dit...

            Voor mij slechts één grote, één diepe,

            En, oh met wat een onvruchtbaar geluk, vermoeidheid,

            Een opperste vermoeidheid,

            Extreme, extreme, extreme,

            Vermoeidheid...

 

Ik denk dat er geen godverdomd gedicht is dat ik zelf meer had willen schrijven dan deze shit.

Dit is van Álvaro de Campos, juist? Een van de heteroniemen van Fernando Pessoa. Ik draag dit gedicht al met me mee sinds ik een tiener was, weet je, het betekende voor mij de overgang tussen zelfmoord en...

Ik had al heel lang de behoefte om te zeggen dat ik om zaken geef waar ik geen zak om geef. Niet omdat het niet belangrijk is, niet omdat het er niet toe doet. Het kan me gewoon geen zak schelen. Het zou me behoorlijk opgefokt kunnen maken, buitengesloten. Als ik iets zeg, bijvoorbeeld stel je voor dat ik naar buiten kom en zeg: 'Fuck, deze gast heeft niks met mij te maken.' Zwarte fuck, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it, fuck it. Ik wil video's maken over de wolken en van die troep. Fuck, ik werk niet meer.

Maar oké. Oké. Ik verklaar, en leg je voor dat als je alleen om datgene zou geven waar je om geeft, je een beter leven zal leiden. Het enige wat je hoeft te zeggen is: 'Het is niet van mij. Het is niet van mij. Het is van jou. Jouw pijn, jouw verhaal, jouw gestoorde gevoel van eigenwaarde, verpakt in luisterrijke hoeveelheden van goed-doen, recht-staan en rechts-draaien zonder rekening te houden met de geldigheid die de linkse aanwezigheid van links bood. Want juist, je hebt het verdomme geproefd, juist?'

Maar zoals ik al zei, ik zei alleen maar dat het niet van mij is. Het is niet van mij. Fijn is fijne lijn als comfort zo absoluut is. Ik moet de belediging uiten die deze verwarring is geweest: belediging, belediging, marteling, illusie van context gemaskeerd als het dilemma van het juiste doen.

Wie weet verdomme wat dat is, het juiste doen? Loop toch schijten. Het juiste doen? Loop toch schijten. Zoals: het juiste doen. Wie weet verdomme wat dat is, het juiste doen? Man, echt.

Het wordt van ons gevraagd: het juiste te doen. Zoals de bewering dat we aan de goede kant van de geschiedenis staan. De goede kant van de geschiedenis. Ik schreef iets naar een vriend van me waarin stond: 'Ik wil alleen maar meedoen.' Wie heeft meegedaan? Disney heeft meegedaan. Verdomde klootzak! Hitler heeft meegedaan. Ik wil meedoen, dat is alles. Het juiste doen? De goede kant van de geschiedenis. De goede kant, van de geschiedenis.

Nee, kut, nee, ik zou, zeg maar, de goede kant van de geschiedenis ontmoeten. We hebben klootzakken, allemaal structuren, die zeggen dat ze aan de goede kant willen staan van, zeg maar, de geschiedenis? De goede kant van de geschiedenis. Nee, nee, jouw energie klopt niet met de mijne. Kutf, echt, de goede kant van de geschiedenis?

Oké, normaal gesproken zeg ik heel veel. Ik herhaal mezelf als een echte klootzak. Ik word oud, maar ik zeg: 'Mijn grootmoeder weet niks van de kutgeschiedenis.' En dit betekent niet dat ze geen relatie heeft met tijd en ruimte. Geschiedenis? Het is de mijne niet. Ik heb het je al verteld, ik ben er zeker van, je weet wat ik bedoel, bedoelde, en ik weiger te herhalen.

Ik denk dat ik herinnerd wil worden, weet je, nu we het toch hebben over geschiedenis en van die zaken. Ik wil herinnerd worden. Wil jij herinnerd worden? Heb jij nu een relatie met je bestaan? Wil iemand hier herinnerd worden? Niemand wil herinnerd worden? Stop godverdomme met liegen.

Kijk daar eens. Tuurlijk. Als het gebeurt, gebeurt, gebeurt het, weet je, ze herinneren zich mij, ze herinneren zich mij, of niet, of niet, ik leef mijn leven ten volle. Da's eerlijk, da's eerlijk, da's eerlijk. Ik wil herinnerd worden, man. Daarom wil ik dood. Er zijn bepaalde dingen die alleen lijken te gebeuren als we doodgaan. Ik denk erover na, juist, zoals de hemel en van die toestanden. Kan de hemel een mogelijkheid zijn? Je zou naar beneden kunnen kijken en zien of mensen worden herinnerd, dat zou toch de max zijn? De enige reden waarom de hemel cool zou zijn.

Je weet wat ik bedoel, er is geen ... dat soort druk, geen tepels, helemaal niks. Gewoon zijn en kijken hoe mensen je herinneren.

Ik ben bereid om een paar dingen hier in het leven te doen, zodat ik herinnerd word. Daarom begon ik te liegen, weet je? Ja, waarom lieg je? Ik denk dat dat belangrijk is, je liegt. Ik weet dat jullie klootzakken liegen. Je zegt niks.

'Nee.'

'Nee. Shit. Lieg gewoon.'

Meer. Meer van wat? Wanneer iets meer zichzelf onthult als één meer. Ik ben Gedicht. Ik ben Dichter. Dat blijkt een gelukkig toeval te zijn.

Niet eeuwig willen leven betekent niet dat ik zomaar dood wil gaan. Ik wil niet sterven door te stikken in een kippenbot, als een ongetrainde hond die Karma heet. Emotioneel isolement is geen 'ik ben eenzaam' soort probleem. Het is omringd worden door mensen die nooit de borst van hun moeder hebben verlaten en graag biefstuk bestellen. A point. Je kan dat gratieus doen. Meestal is het gewoon triest om te investeren in een volwassen gemeenschap die klaar is om een koe te slachten en geen gezelschap heeft om de keel van het beest door te snijden.

Ze klappen en vieren. Kristallen bol. Kristallen bollen waren nooit de fantasie van een kind. De soldaten komen. Slachting van gerechtigheid in de geest van enkelen. Als dronken mieren lopen ze. Kogels jagen. Ik zie het.

Ik kijk naar Max Stahl – verandert mijn leven voorgoed. Ik ben geen kind meer. Ik ben de vreemde volkse pijn van oude mensen. In een volle lege garage worden mijn tranen gesynthetiseerd. Mensen bidden, mensen doen alsof ze dood zijn, en ik weet niet waarom ik erom geef. Ik weet niet waarom ik erom geef. Ik zie geen wapens. Ik zie geen wapens. Mensen winnen me voor zich. Oorlog niet over. Ik zag machete het leven snijden, machete bereiken, falen, kind. Ik weet niet waarom ik erom geef. Ik weet gewoon niet waarom ik erom geef.

Ik heb met priesters gesproken. Ik heb gesproken met curandero's, priesters, dokters van West tot Oost, legale en semi-legale, op zoek naar een bevrijding, naar beschikbaar te zijn voor meer, een meer dat alle saaie acceptatie contempleert van middelmatige relaties met dromen die ik niet heb gefabriceerd maar die via mij werden gekanaliseerd.

Het is om van te kotsen. Ik begrijp eindelijk de beeldspraak van brute westerns waarin de magie van het bestaan het wilde paard was. Erop jagen, weet je? Je rijdt in die bitch, zoals je haar in de wind ... Ik heb een afro, het zou zijn... weet je? Maar op wilde paarden jagen.

Nu begrijp ik al die melodieën. Jagen op wilde paarden. Leg het me uit. Probeer het me te laten begrijpen. Maak ik me zorgen om jou? Gaat het goed met jou? Zal het goed gaan met jou? Nee, niet oké? Ben je ver van huis? Klinkt goed om dat te zeggen. Maar waar is thuis? Heb je geen thuis? Hier en daar een betrouwbaar huis, familie, echte vrienden, hier en daar, geen thuis. We zijn niet wat we liefhebben. We zijn wat we vertrouwen.

Wat ik vertrouw dat blijft... Opeens klinkt 'meer' niet meer gepast. Meer voelt als de vruchten van pijn, een pijn die je herkent en waar je je aan vasthoudt. Er moet iets zijn dat voelt als thuis, iets vertrouwds. Zoals Bruce zei, dat het je helpt jezelf te herkennen. Ik vraag me echter af, ik vraag me af hoe dat eruitziet zonder disfunctie: Thuis. Meer van wat wanneer wat meer zich openbaart als één meer. Laat het er één meer zijn, neem ik aan. De iPoet is er klaar voor. Meer. Niet zeker wie dit waardeloze bewijs van leven heeft gevonden, maar vertel mijn moeder alsjeblieft dat ik heel veel van haar hou. Mijn naam is nu, mijn naam is hier.

Dit was een van de vele zelfmoordbrieven, weet je? Ik stel me voor, genre: beslissen wanneer ik herinnerd ga worden, weet je? Ik zal mijn eigen ticket nemen enzo. Ik heb veel, heel veel zulke brieven geschreven. In sommige ben ik super lief, weet je? Ik ben zo lief. Ik maak lijstjes van mensen enzo. Ik laat mensen achter met verantwoordelijkheden waar ze niet om hebben gevraagd.

Meer. Nog één. We willen meer, meer, meer vreugde. Meer plezier. Meer relaties. Meer impact. We willen ons verhouden tot dingen in mensen die ertoe doen. Je wilt werk doen dat ertoe doet. Iemand moet tot ons hart spreken en als ze daar iets raken, zullen ze de echte 'wij' hebben. Wanneer ze toegankelijk worden. Wanneer ik begrijp dat... Nee, nee, ja, dat is de shit die je moet begrijpen. Wanneer je begrijpt, dan zal je geen 'één meer' zijn. Dan zal je van jou zijn. 

Ik weet het niet. Ik zit nog steeds in de lusteloosheid, weet je? Ik zit nog steeds in die lusteloosheid. Om iets geven is heel, heel, euh, vermoeiend. Niet? Alleen ik? Het is heel vermoeiend.

Sorry, ik weet dat ik, je weet wel, aan het doordraven was. Je stelde me een vraag en ik kwam om te helpen met huiswerk en ja, sorry, jouw vraag, een antwoord op jouw vraag. Ja, ik heb al eerder gepijpt, waarom?

Geen schurken meer. Ik ben een moordenaar en ik heb verloren. Ik heb verloren.

Ik had een duidelijk doel. Ik was toegewijd aan het ontmaskeren van identiteit, weet je? Ik dacht: 'Deze klootzakkerij gaat ons vermoorden, man.' Fuck identiteit, wat willen we bouwen? Waar willen we naartoe? Zoals, hoe gaan we godverdomme, zeg maar... laten we meer over elkaar te weten komen terwijl we bouwen, eender wat we verdomme ook willen bouwen.

Dat klonk goed voor mij. Klonk als een goed voorstel. Ik geef geen zak om wat, wie, waar, hoe. Gewoon: waarom? Waarom gaan we rechtdoor? Waarom draaien we naar links? Waarom gaan we omhoog? Oké, ik ga met je mee. Wie ben jij ook alweer? Weet je?

Maar ik verloor, ik verloor, ik verloor. Jullie klootzakken houden van jullie identiteiten en al dat gezeik.

Oké, dat is eerlijk. Dat is eerlijk. Er is iets belangrijks aan het toegeven van een nederlaag. Er is iets belangrijks aan aankondigen wat je wil en het dan niet bereiken. Wel, ze bereiken niet geen deel, alleen een gevolg, ik hoop het, weet je? Je bereikt wat je wil voor jezelf enzo.

Er zit iets extreem waardevols in aan te kondigen wat je verdomme wil en er helemaal voor te gaan.

Dit is een tekst van Khalil Gibran: 

Nederlaag, mijn nederlaag.

Godverdomme, alleen al deze shit. Mijn nederlaag, mijn nederlaag. Weet je, de intimiteit van je poging, zoals de diepte van je toewijding, shit.

Nederlaag, mijn Nederlaag, mijn eenzaamheid en mijn gereserveerdheid;
Jij bent mij dierbaarder dan duizend triomfen,
En zoeter in mijn hart dan alle wereldglorie.

Nederlaag, mijn Nederlaag, mijn zelfkennis en mijn ongehoorzaamheid,
Door jou weet ik dat ik nog jong en snel ter been ben
En niet gevangen zal worden door verwelkende lauweren.
En in jou heb ik gereserveerdheid gevonden
En de vreugde van het gemeden en veracht worden.

Nederlaag, mijn Nederlaag, mijn blinkende zwaard en schild, 
In jouw ogen heb ik gelezen 
Dat op de troon gezet worden tot slaaf gemaakt worden is, 
En begrepen worden – klootzakken – begrepen worden, is neergehaald worden, 
En verstaan worden, is slechts je volheid bereiken 
En als een rijpe vrucht die klaar is om te vallen en geconsumeerd te worden.

Ik wil begrepen worden, klootzak. Begrijp jij jezelf? Niemand, echt geen kat, begrijpt je. Ze kunnen overeenkomen om van je te houden. Kunnen vanalles samen doen. Ik kan je vieren. Ik hoef je niet te begrijpen. Ik begrijp mezelf niet, bitch. Zoals wat, godverdomme, wat?

Begrepen worden is neergehaald worden,
En verstaan worden is slechts je volheid bereiken
En als een rijpe vrucht vallen en geconsumeerd worden.

Nederlaag, mijn Nederlaag, mijn drieste metgezel, 
Je zal mijn liederen en mijn kreten en mijn stiltes horen, 
En niemand anders dan jij zal mij spreken over het slaan van vleugels, 
En het aandrijven van zeeën, 
En van bergen die branden in de nacht, 
En jij alleen zal mijn steile en rotsachtige ziel beklimmen.

Nederlaag, mijn Nederlaag, mijn onsterfelijke moed,
Jij en ik zullen samen lachen met de storm,
– Verdomme, ik zou op Khalil improviseren, maar,... shit.

En samen zullen we graven delven voor alles wat in ons sterft, 
En we zullen in de zon staan met een wil, 
– Oh, godverdomme – 
En we zullen gevaarlijk zijn. 

Ooh, shit, wil je begrepen worden? Ik ben liever gevaarlijk. Oh shit, voor mij is het eerder: we zullen gevaarlijk zijn. Oh, wees gevaarlijk, klootzakken. Wees gevaarlijk, wees gevaarlijk, wees gevaarlijk, wees gevaarlijk. Speel het nummer, mijn jongen. 

[Er klinkt muziek]

Ik smeek je, Robert Johnson me niet
Ik smeek je het geld te nemen.
Laat mijn ziel met rust.
Mijn zweet zo zout.
Wil je de zee crediteren?
Is het een huid? Zijn het de ogen? Is het de wandeling? Vertel me, wat is er zo moeilijk te zien?
Ik zal vechten, weet niet of ik gelijk heb.
Ik zal vechten voor het recht om een goede strijd te voeren.
Nee, nee, geef ons recht.
Vrij niets, meer dan kalm en goed, ga laag liggen, niets, vrij stromend.
Ik vrijheid en vrij, liefde en liefhebbend.
Het is tijd dat we ons realiseren dat de beker alleen de drank bevat.

Nu is het leven weg.
Het leven is weg voor een kut-tot-lul-valuta.
Stop met de duivel erbij te betrekken, zeg ik. Het leven van een man ten koste van een emotie.
Het leven van een vrouw ten koste van een uitdaging.
Nee, we smeken niet meer.
We smeken niet meer bij God.
We smeken niet meer om genade, om genade, ik niet meer.
We kijken mannen in de ogen.
We kijken mannen in de ogen, loop van een geweer en vragen hem of hij meerdere ogen wil om te smeken.
Als een minnaar betaalt hij de huur, jij wil meerdere iks om te smeken.
Het lijkt erop dat je me niet hebt gehoord.
Ik kan nu mijn eigen huur betalen.
Oh weg, zoete weg, zoete weg.
Vrij, niets meer dan komen en gaan.
Zoals liefde, niets, vrij stromend.
Ik vrijheid en vrij, ik liefde en liefhebbend.
Het is tijd dat we beseffen dat de beker alleen de drank bevat.

---

Concept & development by Nástio Mosquito with input by Francisco Antão

Writing* & performance by Nástio Mosquito

Dramaturgy by Jörg Albrecht

Graphic design by Eva Gonçalves

Scenography by Studio Mimese 

Technical set up by Brigitte Hamar, Dennis Kipp 

Recorded at Bennohaus, Münster, by Caroline Wart in May 2023

Camera by Marten Bothe, Franka Fingerscheidt, Paula Brieden, Clara Koßmann, Phillip Wachowitz

Photography direction by Emil Koltermann

Sound direction by Jana Stegemann

Video team management by Noah Weckenbrock

Video edit by Phillip Wachowitz 

Sound post-production by Gernot Fuhrmann

Project coordination by Sophie Stroux for Burg Hülshoff & Godelieve Mosquito for ZZZZZ Creative Solutions

Coproduction with Burg Hülshoff – Center for Literature 

within the framework of the project Mit Gespenstern leben (haunting|heritage) 

Funded by the German Federal Cultural Foundation, the Ministry of Culture and Science of the State of NRW within the programme ‘Regionales Kultur Programm’, by Commerzbank-Stiftung and Kunststiftung NRW.