default

De Oost-Vlaming Maurice De Clercq (°1918) schildert eerst informeel – vormen als wortelstructuren of olievlekken – en schakelt einde jaren vijftig over naar grijze, monochrome matièreschilderijen. De ommekeer in zijn werk – geïllustreerd door niet nuttig voorwerp – is te verklaren door zijn vriendschap met Manzoni. De brutale ironie van Manzoni heeft De Clercq geholpen om zich te bevrijden van het spiritualisme dat een hele generatie van kunstenaars en critici in zijn ban heeft gehouden. Voor zijn niet nuttig voorwerp demonteert hij een banale stoel met gevlochten zitting en bewerkt het rustieke bruin en de natuurlijke materialen met dezelfde techniek waarmee Manzoni zijn 'achromes' maakt. Een laag porseleinaarde lost alles op in radicaal wit. Een symbool bij uitstek van het brave, dagelijkse Vlaanderen was definitief ontheiligd.