default

Satterwhite werd in 1986 geboren in Columbia in South Carolina. Als kind keek hij elke dag na schooltijd naar de VHS-tape janet, een verzameling videoclips van Janet Jackson. Ook videoclips van Deee-Lite, Björk, Chemical Brothers, Prodigy, Michael Jackson en Madonna waren een invloed op zijn esthetiek. Satterwhite begon met technologie te werken op 11-jarige leeftijd, wanneer hij zijn eerste personal computer kreeg.

Jacolby Satterwhite gebruikt performance om het geheugen, insider- en outsider-kunstpraktijken, hedendaags surrealisme en queer-fenomenologie te onderzoeken en de spanningen op te drijven die ontstaan tijdens de vertaling en de erfenis van studiopraktijken.  Blessed Avenue, zijn psychedelisch zoektocht naar queerverlangen en -geheugen, is een onstuimige duik in een buitenaardse wereld waar computeresthetiek samensmelt met een scala aan lichaamshoudingen, van bondage-routines tot nachtelijke choreografieën. We kijken hoe Satterwhite en zijn vrienden de krachtdynamiek van S&M naspelen met de fysieke energie van stijldansen. De achtergrond van het feest is een digitaal universum dat Satterwhite creëerde op basis van schetsen van zijn overleden moeder Patricia, een schizofrene selfmade-kunstenares die troost vond in kunst. Ze maakte die schetsen door de jaren heen in de hoop ze te verkopen op de thuiswinkel-tv QVC. De semi-abstracte tekeningen van zijn moeder (alles samen wel 10.000) accentueren het droomlandschap met subliminale motieven, die de rede doen grenzen aan de intuïtie, en het verleden aan het heden. De soundtrack die rond de donkere beeldgalerij zweeft is een remix van a capella-nummers die zijn moeder met minimale middelen thuis op cassette opnam – een van die nummers heet ook Blessed Avenue). Een samenwerking met Nick Weiss van het elektronische duo Teengirl Fantasy transformeert het schorre geluid van de cassettes in meeslepende melancholische melodieën, die een aanvulling zijn bij het weelderige ritme en de vleselijke sfeer van de film. Satterwhite's meditatie op de erfenis van zijn overleden moeder injecteert een dosis welwillendheid en verlangen in een universum dat balanceert tussen een bonkende 1990s house-videoclip en een vagevuurscène à la Boschs De tuin der lusten.

De mise-en-scène van Satterwhite vat lichamelijke vergankelijkheid in de vorm van vleselijke experimenten en machtsuitwisselingen, waarbij het afwijkende van een seksclub wordt uitgebalanceerd met de onwrikbare politieke overtuigingen van de mainstream-samenleving. Dit hallucinogeen universum is zowel vertrouwd als maf. Het is tegelijk illusoir en dystopisch, beestachtig en minzaam. In die zin portretteert de film op monumentale schaal de paradox van de millenniumconditie, waarin de grenzen moeiteloos fluctueren tussen cyber- en biologisch lichaam, de machine vleselijk wordt, en het queer-verlangen in de droid wordt gestort. Wat van Blessed Avenue uiteindelijk zo'n belangrijk werk maakt, is de reanimatie van oprecht verzet – waaruit het woord queer in de eerste plaats voortkwam.

http://jacolby.com