default

“Alle dingen hebben een hard, een vloeibaar of een vluchtig gezicht, alleen dat wat de mens maakt, heeft vaak ook een kwetsbaar hart. Daarom is het kunstwerk óók, los van de voorstelling, een ding; niets anders dan een ding, dat gemaakt wordt. En daarom een ding is.” (Henk Visch)

Deze bronzen sculptuur van Henk Visch is een groot been, groter dan op mensenmaat. Het oppervlak is niet helemaal glad: je kan er de sporen van het werkproces op vinden. Het been staat rechtsreeks op de grond. De kuit van het been is lang en smal, de knie fijn en het bovenbeen vrij stevig. Bovenaan is het been vlak afgesneden. We kunnen niet achterhalen of het een mannen- of vrouwenbeen is. Een been doet ons in de eerste plaats denken aan wandelen of lopen, aan beweging. Toch kan dit been niet echt in beweging komen: daar zijn twee benen voor nodig. Wel ondervinden we de illusie van beweging. Dit effect zien we eveneens bij andere beelden van Visch terugkomen. Ook de toestand van labiel evenwicht vinden we terug in andere werken van Visch. Hier heeft de kijker de indruk dat hij het been vrij gemakkelijk kan omduwen, het staat niet echt stevig met zijn voet op de grond. Zoals we dat van deze Nederlandse kunstenaar kennen, helpt de titel de kijker niet verder om het beeld betekenis te geven. Het is dan ook aan de kijker om er zelf een gesprek mee aan te gaan.