default

Mark Luyten studeerde kunstgeschiedenis en oriëntalistiek, maar trad in 1980 naar buiten als kunstenaar. Toch blijven er sporen van zijn opleiding en zijn interesses hangen en lopen verwijzingen naar literatuur, kunstgeschiedenis en architectuur als een rode draad door zijn oeuvre. Luyten begint als schilder, maar sinds het midden van de jaren tachtig combineert hij vaak verschillende media zoals fotografie, tekeningen, video, teksten en sculpturen. De schilderijen uit zijn beginperiode zijn monumentaal met figuratieve en speelse elementen, soms verwerkt in organische materialen. Zwarte zandpasta, transparant gaas, Japans papier, bladlood en fotopapier zijn slechts enkele van de materies die zijn doeken vorm geven. Het schilderen alleen voldoet na een tijd niet meer en Luyten gaat op zoek naar alternatieve oplossingen. Zo ontstaan er vanaf 1983 reeksen die een bepaald thema of vormprobleem behandelen, vaak over verschillende jaren heen gecreëerd. Tekst en taal blijven daarbij een constante en nemen in Luytens werk verschillende gedaanten aan. Niet alleen zijn fascinatie voor literatuur en poëzie geven hiertoe aanleiding, ook het leven in een land met meerdere officiële talen speelt hierin een grote rol. Zelf zegt hij hierover: “Kijken is altijd verbonden met wat gezien is, met beschrijvingen, conventies, verhalen, herinneringen, verlangens enz. Een landschap is altijd een landschap van woorden.” Het is dit landschap dat regelmatig terugkeert in zijn werk, tot op vandaag. De serre, een imitatie van de natuur in je eigen huis, doet zijn intrede in 1984 als overschilderde muziekpartituren. Het zijn geen echte landschappen, maar mentale landschappen waarvan de bodem bestaat uit literatuur en muziek. Mark Luyten onderzoekt in zijn multimediale werken hoe taal, herinneringen en verlangens onze relatie met de natuur kleur geven.