default

In Softer Catwalk in Collapsing Rooms staat de relatie tussen beeld en architectuur centraal. Voor dit werk maakt Mik voor het eerst gebruik van een transparant scherm, dat in een gebogen muur is ingewerkt. De projectie wordt letterlijk deel van de architectuur. Omgekeerd speelt architectuur een hoofdrol in de video. Een gebouw stort stukje bij beetje ineen en wordt tot ruïne herschapen. Tussen het puin zoeken mensen onverstoorbaar hun weg van kamer naar kamer. Ze lijken hun omgeving en elkaar niet op te merken. De figuren in het werk van Mik zijn quasi-mechanisch en afwezig. Ze dwalen doelloos rond zonder enige vorm van communicatie. De bevreemdende en surrealistische werelden die Mik regisseert, gelden als een spiegel voor de absurditeit van de alledaagse werkelijkheid, en bevragen wat als normaal en abnormaal menselijk gedrag wordt beschouwd.