default

In 1976 rijst Mass en Individual Moving (MAIM) als een feniks uit de as na het abrupte en gewelddadige einde van Mass Moving. Het is een metafoor die ze zelf gebruiken. Op 22 maart 1977 viert de stad Antwerpen de vierhonderdste verjaardag van de barokschilder Peter Paul Rubens (1577-1640) en laat MAIM een bom ontploffen op het verdwenen Vlaams polderdorp Lillo. De eerste actie van het nieuwe collectief, nu onder iets uitdrukkelijker toezicht van Raphaël Opstaele, is een reeks radioactieve monumenten.

De energiecrisis uit begin jaren 1970 en de daaropvolgende Anti-kernenergiebeweging voeden het debat over alternatieve energie. MAIM wil zich onafhankelijk opstellen en gaat net als zijn voorganger Mass Moving te rade bij natuurlijke energiebronnen zoals zon en wind. Het is die ecologische autonomie die primeert. De utopische wereldverbeteraars, met hun vrijheidsdrang, verlaten stilaan het toneel. Het is een andere tijd. MAIM staat met de voeten op de grond en gedijt goed op de stroom van evenementieel spektakel. Ze maken rondtrekkende monumenten en gebruiken de verbindende kracht van poëzie. Net zoals een circus wilt MAIM het publiek entertainen en confronteren.

MAIM is een vzw, opgericht door Raphaël Opstaele, Barbara Hahn, Luc Schuiten, Pierre Gonay en Claire Lamy. Anders dan de leden van Mass Moving’s wilde losse collectief worden de mensen die meewerkten aan projecten van MAIM betaald. 

In 1985 is er voor het eerst sprake van ‘Mecano Art’, in het leven geroepen door ORAS, acroniem van Raphaël Opstaele (Opstaele Raphaël August Sérapfin). Vanaf dan gaat MAIM onder deze naam verder en ligt de focus op grote mechanische sculpturen die als metaforen fungeren voor ernstige problemen in deze wereld. Ieder project vraagt maanden of jaren technische en financiële voorbereidingen. Waar in onze technologische sciencefiction alles steeds kleiner wordt, maakt ORAS alles groter en groter, de reuzen uit onze kinderboeken achterna.