Metahaven
Metahaven is een onderzoek- en ontwerpstudio, gevestigd in Amsterdam en Brussel, dat in 2007 ontstaat uit de kruisbestuiving tussen Vinca Kruk (Leiden, 1980) en Daniel van der Velden (Rotterdam, 1971). Ze studeren beiden aan de Jan van Eyck Academie in Amsterdam en vervolgens de Willem de Kooning Academie. Hun beeldend werk weerspiegelt politieke en sociale kwesties in gezamenlijk geproduceerde grafische ontwerpen, films, boeken en diverse digitale media. Naast internationale onderzoeksprojecten heeft Metahaven tal van publicaties geredigeerd, zoals 'Uncorporate Identity', een ontwerpbloemlezing voor onze dystopische tijd. Het duo geeft les aan European Graduate School in Saas-Fee (Zwitserland) en wordt in 2013 beloond met de CoBRA Kunstprijs.
Het werk van Metahaven verkent de poreuze grens tussen informatie, fantasie, feit en fictie. Het duo speculeert op deze verschuivende status van de waarheid en de emotionele, technologische en geopolitieke implicaties daarvan. Hun werk neemt de vorm aan van bewegend beeld (digitale video en cinema) en design, waarbij poëzie, storytelling en een diepgaande interesse voor internet en informatiepolitiek de verbindende elementen vormen.
Metahaven heeft veel werk gemaakt in dialoog met het denken van designtheoreticus Benjamin Bratton (1968, Los Angeles). Hij stelt dat de vervorming van al de mogelijke interpretatiekaders, de kritische ruimte tussen het afgebeelde en de afbeelding vernauwt. Van hem komt ook een belangrijk inzicht om het werk van Metahaven te begrijpen: als een interface ons denken structureert, dan wordt de hedendaagse complexiteit een gigantisch designprobleem. Het is een probleem dat bij uitstek de kunstenaar aanbelangt omdat het in essentie esthetisch is. De kern van hun onderzoek richt zich op de verborgen manier waarop interfaces de werkelijkheid abstraheren en structureren, en op de machtsstructuren die schuilgaan achter de vormgeving van onze digitale omgeving. De wereld doet zich nog steeds aan ons voor, maar laat zich niet meer op een twintigste-eeuwse manier vastleggen. In een mix van critical design, theorie en politiek activisme maken ze het “genetwerkte” heden zichtbaar.
Metahaven drijft als het ware een artistieke wig tussen onze beeldschermen en de achterliggende logaritmes en bijhorende abstracties. Door de logaritmes en structuren weg te halen, ontstaat er een flitsende, associatieve beeldtaal die dermate open en breed geïnterpreteerd kan worden, dat de kijker er van duizelt. Het overweldigende aantal stijlen, patronen en pixels is als een visueel en auditief bombardement op de zintuigen. De poëzie, van veelal Russische dichters, die over het beeld gelegd wordt, vertikt het eenduidig ‘gelezen’ te worden, en kan ons enige weerstand bieden tegen de massale informatiemanipulatie.