Nicola L.
Sinds de jaren 1960 combineerde Nicola L. (Nicola Leuthe) de beeldende kunsten, performance en design met een onuitputtelijk gevoel voor humor en een groot verlangen om collectieve ervaringen te creëren. Doorheen haar hele carrière bleef ze in haar werk het lichaam verkennen, met expressies gaande van antropomorfe meubels in de geest van de popart tot installaties die lichamen en kunstwerken uitnodigen om een nieuwe, organische en gemeenschappelijke entiteit te vormen. Voor haar reeks ‘pénétrables’ gebruikte L. de structurele elementen van de traditionele schilderkunst, een opgespannen doek, maar naaide er zakken aan voor hoofd, armen en benen, waardoor een werk gecreëerd werd dat letterlijk gedragen of door het menselijk lichaam tot leven gewekt kan worden. Wanneer ze niet gebruikt worden, veranderen deze schilderijen in hangende objecten met een spookachtige aanwezigheid, die verwijst naar een mogelijke speelse activering.
In 1976 werd Nicola L. uitgenodigd voor een solotentoonstelling in het ICC (Internationaal Cultureel Centrum) in Antwerpen. Er waren spandoeken, maskers, tekeningen en installaties te zien, maar ook een grote jas voor elf personen die ze mee de straat op nam. De actie met de jas werd in verschillende steden herhaald onder de titel Same Skin for Everybody en werd voor het eerst opgevoerd op het Isle of Wight Music Festival in 1970. Nicola L. had altijd een brede culturele belangstelling, gaande van functionele kunst (zoals zij het noemde), tot film en muziek. Toen zij in 1979 naar New York verhuisde en zich in het Chelsea Hotel vestigde, legde ze zich toe op film en maakte onder andere een korte documentaire over de punkrockgroep Bad Brains in de legendarische club CBGB.